Jeśli nie możesz wybaczyć, to przynajmniej zapomnij

A R Y A   F A O L I N

ELFKA || W AKADEMII OD PÓŁ ROKU || PRZEŻYTY WIEK || ŁUCZNICTWO || BIOLOGIA I BOTANIKA || SZERMIERKA || GEOGRAFIA || RZEŹBA || MIESZKANKA AKADEMIKA || BIAŁOWŁOSA || ZAMMIŁOWANIE DO NATURY || GRACJA I WYSOKO ZADARTA GŁOWA || JEJ RÓD WYWODZI SIĘ Z TERENÓW SKANDYNAWSKICH || BŁĘKITNOOKA || WYSOKOURODZONA || ŻAŁOBA I TĘSKNOTA 

Bose stopy odbijają się od ściółki, każdy krok jest uważny i bezszelestny. Biegnie, sprężyste ciało przemyka niczym cień między drzewami. Jedynie biała rozwiana czupryna odcina się na tle ciemnego boru. Oddech jest równy, spokojny. Wyrobiona kondycja pozwala poruszać się bez zbędnego zmęczenia, bez potu perlącego się na skroniach. Chłodno błękitne tęczówki uważnie analizują przestrzeń przed nią, zmysły pracują wyczuwając wiele szczegółów, które mogłyby umknąć człowiekowi. Odbija się od ziemi i zwinnie przesuwa się po pniu dorodnego świerku, by przycupnąć na jednej z gałęzi. Rozgląda się. Las jest spokojny, a głuszę przerywa jedynie delikatny szum drzew kołysanych przez wiatr. Niesie on liczne wonie, wyczuwa rośliny i zwierzynę oddaloną o kilkadziesiąt metrów. Przymyka powieki by rozkoszować się otaczającą ją ciszą i spokojem. Nie trwa on jednak długo. Porażający huk ponosi się echem po lesie, wyrywając ją z zamyślenia. Włoski na karku stanęły jej dęba. Zapadają kolejne sekundy ciszy, zdawało się że trwają one w nieskończoność. Kolejny huk i kolejny. Zrywa się do biegu, zmusza ciało do jeszcze większego wysiłku. Czuje niepokój który coraz bardziej ogarnia jej umysł. I strach, paraliżujący zmysły i zdrowy rozsądek. Zatrzymuje się, gdy do jej nozdrzy dociera zapach spalenizny, a oczom ukazują się pomarańczowe jęzory ognia. Z gardła wydobywa się przejmujący krzyk, a po policzkach toczą się łzy, jedna za drugą. Słyszy krzyki, widzi sylwetki tarzające się po ziemi, starające się uwolnić z gorąca. Wyrywa się z otępienia, gdy kolejny wystrzał pada tuż koło jej głowy. Biegła na oślep, jak najszybciej oddalając się z miejsca zdarzenia. Zaszyła się w jednej z kryjówek, kilka dni czekała, aż zjawi się ktoś jeszcze. Po tygodniu pojęła, że została zupełnie sama, że nikt do niej nie dołączy. Wróciła do domu, do zwęglonych zgliszczy. Nic nie zostało. w powietrzu unosiła się ciężka woń śmierci i tragedii. Popiół wciąż jeszcze nie opadł, całe miejsce spowite było jego mgłą. Łkała tak długo, aż jej ciało odmówiło kolejnych łez. Nie była tu bezpieczna, musiała odejść, znaleźć inny bezpieczny kąt. 

A więc witam się z postacią numer dwa! 

Sama nie wiem co sądzić o tej karcie, to taki trochę spontan, więc większość wyjdzie w praniu. Zapraszam do wątków i powiązania :) 

Fc - moja ukochana Emilia Clarke i Danka z GoT

Tytuł: Christopher Paolini "Eragon"